Okruchy...

   Strasznie tęsknię za moim dziadkiem. Za jego bezwarunkową dobrocią i miłością. Za malinami, które zrywał mi w ogrodzie i wsypywał do małej wtedy rączki. 

   Był nadzwyczaj dobrym człowiekiem, jakby onieśmielonym nami, wnukami. Ich kruchością i delikatnością. On wysoki, postawny i silny mężczyzna. Zaskoczony, że jego wnuki są takie maleńkie. Z natury milczący, tylko nas obserwował, jednak wszystko o nas wiedział. Nie musiałam z nim rozmawiać, aby wiedzieć, że mnie rozumie. Ja też go rozumiałam. 

   Czułam się przy nim bezpiecznie i bardzo mi go brak.