Stąpanie po szczęściu

    Dziś chodziłam po szczęściu. Nie deptałam tylko chodziłam w szczęściu. Nie spotkało mnie jakieś wielkie szczęście, ogłupiające szaleństwo. Wprost przeciwnie - byłam na spacerze z psem. Na psim trawniku. To szeroki pas zieleni między ulicą a uliczką osiedlową. Jest on miejscem spacerów psiarzy z prostego powodu, dzieci tam się nie bawią i nikt nie chodzi. 

   Wiosna rozszalała się w tym roku gwałtownie i po mrozach marcowych, trudno przyjąć do wiadomości, że wszystko oszałamiająco szybko rozkwitło. Trawa zaszalała, a na psim trawniku króluje koniczyna. Biała, czerwona o liściach wszelkiej wielkości i o różnych odcieniach zieleni.

    Szłam tak sobie z Panem Borysem / sznaucer miniatura/ i wgapiałam się w tę koniczynę. Dawno już udowodniono dobroczynną moc spacerów i bezmyślnego gapienia się na zieleń. I nagle ...  Eureka! Przecież ja stąpam po koniczynie, a ile wśród nich jest czterolistnych? Całe mnóstwo! Jestem straszną szczęściarą!

   Ale faktycznie, mam wielkie szczęście. Mam wspaniałą rodzinę, pracę, zdrowie nie najgorsze. Koleżanki blogerki i nie blogerki. Mam hobby i pełną gamę muliny DMC, worek Ariadny oraz szufladę tamborków; krosno, stojak, cała masę pudełeczek na mulinę. Nieprzydatną lampę z lupą i "psu na budę" potrzebny kwadratowy tamborek. Pełno włóczki i wełny - w razie potrzeby i ochoty.

    I mam męża, który ze zrozumieniem przyjmuje do wiadomości informację o potrzebie kupna schematu Golden Kite i funduje mi go na urodziny. 

     Marzę o wypasionym stojaku na ramy wszelkiej wielkości i o kilku dodatkowych godzinach wciągu doby. Na czytanie i haftowanie. 

     Ale to marzenia, i jak to z nimi bywa, nie wszystkie są realne.

Mój szpak, który co roku wyśpiewuje na klonie.  To dopiero szczęście!